Według danych szacunkowych, od 13 do 15 osób na sto ponosi konsekwencje, w sposób mniej lub bardziej bezpośredni i poważny, patologicznego grania osoby uzależnionej. W Szwecji uzależnienie od grania dotyka około 150 000 osób !
Życie z osobą uzależnioną, cierpiącą z powodu patologicznego grania, jest doświadczeniem wyczerpującym. Współmałżonkowi, osoby bliskie, mają ciągłe poczucie zagrożenia, wyczerpania, ale także odczuwają wściekłość wobec tego problemu.
Pomoc, jaką usiłują oni nieść swojemu współmałżonkowi, często tak naprawdę jest efektem ich własnych problemów i trudności, jakich sami doświadczają z powodu jego grania: w takim wypadku mówi się więc o współuzależnieniu.
Mimo że ich celem była pomoc, wyczerpują się oni próbując naprawiać i kompensować problemy gracza, jednak w ten sposób opóźniają oni moment, kiedy gracz będzie musiał stawić czoła rzeczywistości – czyli realnym konsekwencjom grania.
Współuzależnienie jest źródłem cierpienia podobnego do tego, jakie przeżywa osoba uzależniona od grania: obsesyjność, kompulsywność, pragnienie kontroli, zaprzeczanie, utrata zainteresowań i wartości…
Szczególna uwagę należy zwrócić na ich potrzebę wysłuchania i wsparcia: istnieją specjaliści mogący im pomóc…
Kilka różnic między pomocą i współuzależnieniem
| Pomoc |
Współuzależnienie |
| Mieć odpowiedzialność wobec kogoś | Czuć się odpowiedzialnym za tego kogoś |
| Respektować swe własne granice | Przekraczać swe granice |
| Być świadomym swoich uczuć | Nie zdawać sobie sprawy ze swych uczuć |
| Znać i szanować swoje potrzeby | W pierwszej kolejności zaspokajać potrzeby innych, zapominać o sobie i koncentrować się na innych, być całkowicie zaabsorbowanym kontrolowaniem drugiej osoby |
| Posiadać własne aktywności sprawiające przyjemność | Napotykać trudności lub uważać za niemożliwe realizowanie aktywności sprawiających mi przyjemność |
| Posiadać dobry obraz siebie | Istnieć tylko w zależności od drugiej osoby, posiadać zaniżony obraz siebie i poczucie własnej wartości |
| Umieć powiedzieć NIE | Gromadzić w sobie złość na skutek „akceptowania rzeczy nie do zaakceptowania” |
| Stawiać na pierwszym miejscu własne dobro przed poszukiwaniem pomocy dla drugiej osoby | Dawać pomoc za wszelką cenę, uciekać w chorobę |
| Pozwolić drugiemu samodzielnie dojrzewać, darzyć zaufaniem | Robić wszystko za drugą osobę |
| Być w stanie dać komuś wolność | Czuć się zobowiązanym do kontrolowania wszystkiego |
| Akceptować swoje wady i zalety | Być perfekcjonistą i mieć poczucie „nigdy nie zrobię tego wystarczająco dobrze |
Kilka sugestii
Aby zaofiarować pomoc, należy być samemu w możliwie najlepszej formie, uważnie obserwować i szanować swe własne potrzeby, komunikując je drugiej osobie. Dzięki temu będziemy mieli większe szanse dostarczenia adekwatnego wsparcia.
Decyzja zwrócenia się po pomoc i szukania zmiany musi wypływać z samej osoby. Nasze najlepsze życzenia i tak nie wpłyną na jej własne chęci.
Dodawanie odwagi poprzez następujące pozytywne postawy są realnym wsparciem:
- Cierpliwość
- Autentyczność w wyrażaniu swoich własnych uczuć i potrzeb
- Otwarta komunikacja tego, jak problem grania jest przeżywany przez każdą z osób
- Afirmacja swoich własnych granic
- Ochrona swoich dzieci i środków finansowych przeznaczonych na utrzymanie rodziny
- Samodzielność finansowa i społeczna poprzez ochranianie swej osobistej przestrzeni i satysfakcjonujących aktywności
Postawy nadwrażliwości zwiększają i nasilają problem:
- Kontrolowanie osoby grającej
- Robienie czegoś za osobę
- Regulować długi grającego
- Grożenie, szantażowanie
- Tłumaczenie i wybaczanie zachować nie do zaakceptowania
- Karanie lub dozorowanie drugiej osoby
- Poświęcanie się dla drugiego poprzez rezygnację z własnych potrzeb
Co robić, aby pomóc?
Można czuć się wyniszczonym i wyczerpanym wobec osoby uzależnionej. Postępowanie nie jest łatwe. Nie istnieje jeden idealny sposób czy wzorzec, ale kilka sugestii może pomóc wam znaleźć odpowiedni kierunek postępowania:
- Zawsze odróżniaj osobę od jej zachowania
- Wyrażaj swą szczerą troskę o jej dobro oraz zaniepokojenie jej zachowaniem
- Podejmij temat w momencie najbardziej sprzyjającym, kiedy możliwe będzie zachowanie całkowitej dyskrecji rozmowy
- Unikaj prawienia morałów i w żaden sposób nie osądzaj
- Poświęć cały czas konieczny do wysłuchania
- Szanuj jego uczucia, nawet gdy twoje słowa doprowadzają go do złości
- Formułuj prośbę jasną i konkretną, powiedz mu jasno, czego od niego oczekujesz
- Nie wahaj się samemu zwracać również o pomoc, jeśli czujesz, że jej potrzebujesz
- Szanuj swe granice
Na podstawie: www.riennevaplus.org/lesproches.htm
dzięki uprzejmości Betki
